Tu płatek, tam płatek
Śnieg pada , śnieg pada cieszą się dzieci
Tu płatek , tam płatek dużo ich leci / bis
Będziemy, będziemy lepić bałwana
I rzucać śnieżkami, oj dana, dana / bis
I przyszedł pan kogut z swymi kurkami:
“A skądże, a skądże taką kaszkę mamy?”
Niedobra , niesmaczna  ta kaszka z góry
Ja jeść jej nie będę ani moje  kury. / bis

Murzynek malutki
oczka ma błyszczące 
kręcą mu się loczki
do góry sterczące 
buzia cala czarna ,jak ta czekolada 
mały nasz murzynek po murzyńsku gada

Chodź do nas Murzynku, podaj rączki swe
Zrobimy kółeczko, zabawimy się. 
Hej dalej, dalej, kręćmy się w kółeczko,
Jak się zabawimy wypijemy mleczko.

Szanowni Państwo,

Czytaj dalej..

Tygodniowy plan pracy dydaktyczno – wychowawczych w grupie Zaczarowane Elfy.

Poniedziałek – Zabawy ruchowe – rozwijanie sprawności ruchowej, zaspokajanie naturalnej potrzeby ruchu dziecka, usprawnianie małej i dużej motoryki.

Wtorek  – Zajęcia plastyczne – rozwijanie wyobraźni, twórczej aktywności oraz ekspresji plastycznej dziecka.

Środa – Mały budowniczy klocki – rozwój wyobrażni, rozpoznawanie kolorów, rozwój sprawności manualnej, koordynacje wzrokową i kreatywność.

Czwartek – Zabawy muzyczne – rozwijanie zainteresowań muzycznych dzieci poprzez grę na gitarze, akordeonie i innych instrumentach muzycznych.

Piątek – Swobodne zabawy – poznawanie świata poprzez czytanie i oglądanie bajek.

Plan tygodnia

 Temat tygodnia: 

Poniedziałek –

Wtorek –

Środa – 

Czwartek – 

Piątek – 

                                                          Ramowy plan dzienny dla gr. I

                                                                             “Wodne duszki”

6:30 – 8:20 – Przyjmowanie dzieci, zabawy indywidualne wg zainteresowań dzieci,

8:30 – 9:00 – śniadanie,

9:00 – 9:15 – toaleta, zmiana pampersów, nocnikowanie, mycie rączek,

9:15 – 9:40 – zabawy ruchowe na sali,

9:40 – 10:00 – drugie śniadanie,

10:00 – 11:00 – zajęcia tematyczne w małych grupach lub zabawa w ogrodzie,

11:00 – 11:20 – toaleta, zmiana pampersów, nocnikowanie, mycie rączek,

11:20 – 11:50 – obiad II danie,

11:50 – 12:00 – toaleta,

12:00 – 14:00 – sen dzieci,

14:00 – 14:10 – toaleta i zmiana pampersów, nocnikowanie,

14:10 – 14:30 – zupa,

14:30 – 14:40 – mycie rączek i buzi,

14:40 – 15:30 – zabawy dowolne na sali lub w ogrodzie,

15:30 – 16:00 – podwieczorek,

16:00 – 17:30 – zabawy dzieci w kącikach tematycznych lub w ogrodzie, wydawanie dzieci.

                          Tygodniowy plan zajęć w grupie Wodne Duszki 

Poniedziałek – plastyka, ćwiczenia manualne czyli nauka i doskonalenie w zakresie sensomotoryki.

Wtorek – Zabawy ruchowe, rozwijające naturalną potrzebę ruchu i przemieszczania.

Środa – Zabawy dydaktyczne, ćwiczące mowę i myślenie dziecka na podstawie wybranych książeczek, opowiadań oraz obrazków.

Czwartek – Zabawy manipulacyjno – konstrukcyjne czyli ćwiczymy wyobraźnię przestrzenną i koordynację wzrokowo – ruchową.

Piątek – Zabawy umuzykalniające ćwiczące kontakt w społeczeństwie i współpracę w grupie.

                             Tematy prac w grupie na tydzień 

Poniedziałek –  

Wtorek – 

Środa – 

Czwartek – 

Piątek – 

Z punktu widzenia psychologii rozwojowej człowieka, okres niemowlęcy oraz okres wczesnego dzieciństwa to czas, w którym zmiany rozwojowe są szczególnie liczne. Zmiany w zakresie interakcji społecznych, nabywania i wykorzystywania mowy, pamięci, zdolności rozumowania, koncentracji uwagi oraz wszystkich innych obszarów funkcjonowania ludzkiego są największe właśnie wtedy. Stąd bardzo ważna jest rola psychologa w żłobku, który uważnie czuwa, by zmiany te przebiegały jak najbardziej prawidłowo.
Praca psychologa w żłobku obejmuje przede wszystkim obserwację, diagnozę oraz terapię. Psycholog towarzyszy opiekunkom w trakcie codziennych zajęć, pomaga i obserwuje dzieci zarówno podczas posiłków, zabawy spontanicznej oraz zajęć pedagogicznych. Służy to celnej diagnozie rozwoju dzieci, co niezbędne jest dla ustalenia dalszej pracy z nimi.
Psycholog prowadzi zajęcia indywidualne oraz grupowe wykorzystując posiadaną wiedzę, doświadczenie i umiejętności. Zajęcia prowadzone przez psychologa mają na celu stymulację i wspomaganie wszystkich sfer rozwoju dziecka. Obejmują m. in. ćwiczenia poznawcze, psychoruchowe, bajkoterapię, relaksację, ćwiczenia z elementami integracji sensorycznej (pobudzania wszystkich zmysłów) itp. W czasie takich zajęć dzieci oglądają obrazki, dotykają różnych faktur, słuchają dźwięków, uczą się piosenek i wierszyków wymagających pokazywania, naśladują ruchy i gesty, robią prace plastyczne z wykorzystaniem różnorodnych materiałów (wata, waciki, masa solna, farby, kredki, makaron, ryż, piasek, gazety, kolorowe papiery, konfetti, bibuła itd.), wkładają i wyjmują przedmioty z pojemników, pudełek i woreczków, uczą się nazw przedmiotów codziennego użytku oraz ich zastosowania, utrwalają znane dźwięki, rozwijają zdolności manualne i fizyczne, dmuchają, klaszczą, skaczą, tupią, turlają się, śmieją, a przede wszystkim dobrze bawią.
Psycholog współpracuje również z rodzicami dzieci, prowadząc rozmowy odpowiadając na ich pytania. W czasie takich spotkań przekazuje swoje obserwacje na temat dziecka, rozmawia o jego mocnych i słabych stronach oraz o tym, czy podobne zachowania są udziałem dziecka w domu, jak i w żłobku. Współpraca z rodzicami jest podstawą pracy psychologicznej, ponieważ to oni są specjalistami, którzy najlepiej znają i rozumieją swoje dziecko, jego emocje i zachowania.

Psycholog w żłobku obejmuje opieką psychologiczno-wychowawczą dzieci poprzez:
– obserwacje psychologiczne mające na celu wytypowanie dzieci wymagających wczesnej interwencji i pomocy specjalistycznej;
– dobór właściwych form i metod wychowawczych;
– podejmowanie działań profilaktycznych wspomagających rozwój dziecka;
– prowadzenie zajęć grupowych dla wszystkich dzieci;
– prowadzenie zajęć dla dzieci z dysfunkcjami rozwojowymi i problemami emocjonalnymi;
– prowadzenie zajęć rozwijających motorykę małą, mowę, kontakt społeczny, procesy poznawcze (myślenie, zapamiętywanie, spostrzeganie, rozumienie);
– prowadzenie konsultacji indywidualnych dla rodziców oraz poradnictwa psychologicznego i wychowawczego z zakresu opieki nad małym dzieckiem, rozwoju dziecka oraz problemów wychowawczych;
– prowadzenie konsultacji indywidualnych dla opiekunów i wychowawców.

Kilka pomysłów na ćwiczenia logopedyczne dla najmłodszych! Wspierajmy rozwój mowy swojego dziecka.

Rozwój mowy dziecka

Rozwój mowy u dziecka warunkowany jest genetycznie, nie musi przebiegać u każdego dziecka tak samo. Dużo również zależy od atmosfery w jakiej dorasta dziecko, od kontaktów z rówieśnikami, z innymi ludźmi, którzy rozmawiają z dzieckiem – po prostu od środowiska, które je otacza. Podstawą rozwoju osobowości dziecka jest właśnie mowa. Dzięki rozumieniu, dziecko poznaje otaczający je świat, potrafi wyrazić swoje uczucia, myśli i przeżycia – a co najważniejsze, komunikować się z innymi ludźmi.

Ćwiczenia logopedyczne usprawniające język

Pamiętaj, aby zawsze przed ćwiczeniem zaprezentować dziecku jak będzie wyglądało!

Zabawa „języczek szczoteczka”

Jest to bardzo fajna i prosta zabawa, wprawiająca dziecko w dobry nastrój.

Czubkiem języka dotykamy ząbków i przesuwamy nim tak, jakby się chciało je policzyć. Zaczynamy od ząbków górnych i idziemy po kolei, dokładnie – tak aby przejść do ząbków dolnych. Opowiadamy podczas tego ćwiczenia prostą historyjkę o tym, że języczek jest szczoteczką i musi bardzo dokładnie wyczyścić wszystkie ząbki!

Zabawa „języczek wiatraczek”

W zabawę tę możemy bawić się ze swoim dzieckiem podczas kąpieli. Wykorzystajcie do tego kolorowy, błyszczący wiatraczek na patyku. Zaproponuj dziecku, aby jego języczek był właśnie takim wiatraczkiem i wyjaśnij mu, jak ma to zrobić.

Ćwiczenie wykonuje się przy otwartych ustach, zataczając językiem kola w buzi (5 razy w prawą, raz w lewą stronę). Gdy stwierdzisz, że dziecku już się znudziło, zaproponuj dmuchanie w prawdziwy wiatraczek i wprawianie go w ruch (świetne ćwiczenie oddechowe). Przypomnij mu, że wpuszczamy powietrze noskiem, a wypuszczamy ustami.

Ćwiczenie logopedyczne usprawniające wargi

Zabawa „jestem ufoludkiem”

Zabawa polega na wyraźnym wymawianiu głosek w parach:

• a i
• o e
• u y

Usiądzie wygodnie na dywanie naprzeciwko siebie. Zaproponuj dziecku, że jesteście ufoludkami i mówicie w innym, dziwnym języku. Poproś je, aby powtarzało po tobie te dziwne słowa: a i, o e, u y. Otwieraj szeroko usta, aby maluch widział, jak je układasz. Powtórzcie ćwiczenie trzy razy.

Przed twoim dzieckiem stoi nowy, bardzo ważny rozdział w życiu – już lada moment pozna wielu przyjaciół i zacznie spędzać sporą część dnia w zupełnie nowym otoczeniu. W przedszkolu lub żłobku. Wybór dobrej placówki, do której będzie uczęszczać twoja pociecha, to tylko połowa sukcesu – czeka was jeszcze dość trudny proces adaptacji.

W pierwszych tygodniach adaptacji malucha do żłobka lub przedszkola rola rodziców jest ogromna – to od ich postępowania, nastawienia i rozsądku zależy to, jak przebiegnie cały proces. Zapamiętaj zatem kilka ważnych zasad i dowiedz się, jakich błędów powinniście unikać.

10 zasad do dobrej adaptacji dziecka w przedszkolu

1. Zapoznaj dziecko z placówką, zanim zacznie do niej uczęszczać.

Oczywiście w trakcie sprawdzania poszczególnych placówek znacznie wygodniej będzie ci samej albo tylko z partnerem. Gdy jednak żłobek lub przedszkole zostało już wybrane, poproś o jeszcze jedno spotkanie „zapoznawcze”, na które przyjdziesz już z samym zainteresowanym.

Najpierw dokładnie wytłumacz malcowi, gdzie idziecie, mówiąc o tym z radością. Potem pokazuj, tłumacz i wyjaśniaj – „to jest ciocia Marta, która będzie się tobą opiekować, to będzie twoja sala, a tutaj są toalety. I spójrz, ile zabawek!’. Dzięki temu prostemu zabiegowi, pierwszy pobyt malca nie będzie aż tak „świeży”.

2. Przez pierwsze trzy wizyty bądź w pobliżu dziecka.

Nie musisz i nawet nie powinnaś bawić się z dzieckiem i trzymać je za rękę – ale warto być gdzieś na poboczu, obserwować pociechę i umożliwić jej zapoznanie się z otoczeniem bez strachu. To także ułatwienie dla ciebie – dzięki temu, gdy zostawisz malucha po raz pierwszy samego, będziesz wiedziała, że nie jest w zupełnie nowym miejscu. Te wizyty „pod kontrolą” nie muszą trwać długo. Możecie spędzić tak w placówce godzinę albo dwie.

3. Stopniowo wydłużaj czas pobytu dziecka w placówce.

Nie rzucaj malca na „głęboką wodę”, zostawiając je w żłobku lub przedszkolu na prawie dziewięć godzin – dla dziecka będzie to wieczność. Najlepszym rozwiązaniem jest stopniowy proces wydłużania pobytu, trwający około dwóch tygodni. I tak, pierwsze dwa dni po 2-3 godziny, kolejne trzy – przez 3-4 godziny, następne dwa dni – 4-5 godzin i w końcu trzy dni pobytu przez 6-7 godzin. Po tym okresie możecie już rozpocząć „pełnoetatowe” uczęszczanie.

4. Pozwól dziecku przynosić do placówki ulubioną zabawkę.

W wielu przedszkolach i żłobkach dzieci nie mogą przynosić swoich zabawek, ponieważ powoduje to konflikty. Z drugiej strony, od tej zasady istnieje wyjątek – właśnie w procesie adaptacji. Dla dziecka to ogromne ułatwienie, ponieważ ma ze sobą coś „domowego” i tylko jego. Ukochany miś będzie pocieszeniem w chwilach większej tęsknoty albo ułatwi malcowi zasypianie.

5. Informuj dziecko, kiedy po nie wrócisz.

Taka informacja jest dziecku bardzo potrzebna! Dzięki temu będzie miało poczucie bezpieczeństwa i łatwiej będzie mu wytrwać. Nie mów jednak „po pracy”, ale np. – „po podwieczorku”. I nigdy się nie spóźniaj – jeśli przyjdziesz aż godzinę później, możesz ujrzeć zapłakaną pociechę, która nie zaufa ci kolejnego dnia.

6. Buduj pozytywne wrażenie o placówce.

Pod żadnym pozorem nie mów „Kochanie, wiem, że się nie ucieszysz, ale musimy jechać już do żłobka” – takie słowa plus pełna żalu mina mamy to gwarancja płaczu. Zamiast tego rozmawiajcie w domu o tym, jaki świetny jest żłobek, jakie są w nim cudowne zabawki i dzieci. Rankiem powiedz z radością „A teraz mama zaprowadzi cię do żłobka, żebyś mógł się świetnie bawić!”

7. Zachowuj się pewnie.

Twoje nastawienie to informacja dla dziecka – czy jest się czego bać, czy może wcale nie. Zauważ, że w nowych sytuacjach dzieci bacznie przyglądają się twarzom swoich rodziców i z nich wyczytują, jak powinny się zachować. Ta zasada sprawdza się także w tej sytuacji! Nawet, jeśli czujesz niepewność i wielką troskę, a nawet masz wrażenie, że zaraz wybuchniesz płaczem, uśmiechaj się i mów – „Kochanie, czeka cię mnóstwo cudownej zabawy. Ciocia już na pewno chce ci coś pokazać!”.

8. Poproś partnera o pomoc.

Cóż, czasem przyczyną rozpaczy w progu przedszkola czy żłobka jest nie tyle sama placówka, co… konieczność rozstania z tą, która do tej pory była zawsze obok. Jeśli widzisz, że malec nie radzi sobie podczas waszych rozstań, niech to twój partner spróbuje odprowadzać malca. Może się okazać, że jest znacznie lepiej i protesty trwają pięć, a nie piętnaście minut.

9. Nie przeciągaj pożegnań.

Półgodzinne przytulanie na ławce w dziecięcej szatni naprawdę nie jest sposobem na ułatwienie zadania. Poza tym, dziecko będzie miało nadzieję, że jednak zmienisz zdanie – a to naprawdę nie o to chodzi. Postaraj się zrobić to szybko – przebierz dziecko, daj mu buziaka i powiedz, że wrócisz po obiadku. Jeśli malec się zanosi, będzie to dla ciebie wręcz traumatyczna chwila, ale spokojnie – jeśli poczekasz pięć minut pod drzwiami to na pewno niedługo usłyszysz… ciszę.

10. Rozmawiaj z personelem.

Innymi słowy, trzymaj rękę na pulsie. Pytaj, jak radzi sobie twoje dziecko, czy bawi się z innymi, jak długo płacze po twoim wyjściu i co możesz zrobić, by usprawnić proces adaptacji. Jeśli powiedzą ci o twoich błędach – nie obrażaj się, tylko doceń otwartość. I spróbuj postępować według ich wskazówek.

Tego nie należy robić. Unikaj błędów!

Niektóre twoje zachowania, choć intuicyjne i wynikające z dobrej woli, mogą zaburzyć proces adaptacji albo nawet zniszczyć to, co udało się osiągnąć do tej pory. Oto, czego nie powinnaś robić.

• Nie płacz. Nigdy nie pozwalaj sobie na taką słabość. W oczach dziecka tworzysz wówczas tragedię – dzieje się coś naprawdę złego.
• Nie znikaj bez pożegnania. Twoje dziecko może odnieść wrażenie, że je porzuciłaś!
• Nie ulegaj, gdy dziecko płacze. Jeśli zmienisz zdanie i powiesz „No dobrze, masz dziś gorszy dzień, wracamy” – to uwierz, twoja pociecha nie odbierze tego jak wyjątek. Raczej zrozumie, że jednak jest inna opcja, więc warto płakać, nawet bardzo długo.
• Nie nagradzaj i nie przekupuj. Nie tędy droga. Jeśli malec chwali się, że nie płakał, powiedz lepiej – „Brawo, kochanie! Przedszkole tak naprawdę jest całkiem miłe, prawda?”
• Nie zaglądaj do sali po pożegnaniu. W ten sposób tylko utrudnisz dziecko rozpoczęcie dnia. Może się nawet zdarzyć, że pożegnanie było całkiem spokojne, ale poprzez taki twój mały gest dziecko nagle zacznie płakać.
• Nie kłam („będę w szatni”, „wychodzę tylko na chwilkę”). Dziecko przestanie ci ufać i wszystko stanie się jeszcze trudniejsze.
• Nie zawstydzaj i nie porównuj. To jest twoje dziecko, które jest wyjątkowe. Nie porównuj je do Zuzi, Pawełka albo Zosi – ono nie poczuje się przez to zmobilizowane, ale raczej upokorzone. Nie mów też „Taka duża dziewczynka, a płacze” i nie pozwalaj innym na zawstydzanie twojego dziecka.

Jeśli tylko będziecie trzymać się tych reguł, proces adaptacji nie powinien trwać dłużej, niż kilka tygodni. I potem jedyne, co zobaczycie, to radosne dziecko, które szybko daje buziaka, bo koniecznie musi już biec do swoich kolegów.

A w ogrodzie jeżyk śpi.
Zbudź się, jeżu, zbudź.
Lecz nie podam ręki ci,
bo mnie będziesz kłuć.

Chociaż na grzbiecie
jeżyk kolce ma,
to każde z dzieci
lubi go jak ja.

Mój jeżyku, odwiedź nas,
do przedszkola spiesz.
Był już kotek gościem raz,
może być i jeż.

Chociaż na grzbiecie
jeżyk kolce ma,
to każde z dzieci
lubi go jak ja.